Ik denk in ik.
In ik, niet in wij, ons of samen.
Ik ben een kind van het individualisme.
Ik heb niemand nodig.
Ik ben autonoom, uniek, zelfstandig.
Ik ben een onafhankelijke vrouw.
Dat maakt je sterk.
Toch?

Ik wil sterk zijn, zo sterk als een huis.
Maar een huis bouw je niet alleen.
Bakstenen, balken, glas, pannen en fundering. Alles leunt op elkaar.
Het valt niet om, het is sterk.
Is alles met elkaar verbonden?
Waarom durf ik niet te leunen?

LEUN is een fysieke voorstelling over afhankelijkheid. En onafhankelijkheid. Over jou en mij. Over ons. Ons samen.